Doğu Akdeniz, buz dağının sadece görünen yüzü

Son aylarda Yunanistan ile Türkiye arasında gerilim “istikrarlı” bir şekilde tırmanmaya başladı. Bu gerilim, 2020'nin ilk sekiz ayı ile sınırlı olan münferit bir durum değil. Her iki ülke de NATO üyesi ve bir tanım olarak birbirleriyle müttefik. Bununla birlikte sürekli bir çatışma hâlinde. İki ülke arasındaki uzun bir çatışma geçmişi bugüne kadar devam eden çözülmemiş toprak anlaşmazlıklarının bir sonucu. Tarihî olarak gerginliğe sebep olmaya devam eden ve Yunan-Türk ilişkilerinin uzun vadeli normalleşmesini engelleyen başlıca anlaşmazlıklar şöyle:

KIBRIS: 1950'lerden bu yana Türk-Yunan ilişkilerinde ciddi bir çatışma konusu Kıbrıs olmuştur. O zamanlar, bir İngiliz kolonisi olan Kıbrıs'taki Rumların bir kısmı Yunanistan ile birlik istiyordu. Bunun ilk sinyali 1931'de Lefkoşa'daki milliyetçi isyanlarla verildi. 1950'lerde Kıbrıs meselesi, Başpiskopos Makarios yönetimindeki Kıbrıslı Rumların Yunanistan ile birleştiğini iddia etmesiyle yeniden alevlendi ve EOKA grubu, adada paramiliter bir hareket başlattı. Yunanistan Başbakanı Alexander Papagos Kıbrıs konusunu Birleşmiş Milletlere taşıdı. Kıbrıs'ın Yunanistan'a devredilmesi fikri, Kıbrıslı Türklere yönelik ayrımcılık öfkeye sebep oldu. Bu, İstanbul'daki Rum toplumunun 1955'te hedef hâline gelmesine yol açtı. Buna karşılık, Yunanistan, Türkiye ile bütün iş birliklerinden çekildi ve Balkan Paktı'nın çökmesine sebep oldu. 1960 yılında Kıbrıs meselesinde uzlaşmacı bir çözüm üzerinde uzlaşıldı: İngiltere, Kıbrıs'a bağımsızlık verdi ve bir anayasa hazırlandı. Rum ve Türk askerleri, kendi topluluklarını korumak için adaya konuşlandırıldı. Bu, 1974 yılına kadar devam etti. Çeşitli siyasi hamleler sebebiyle savaştan kaçınılsa da Rum militanların Kıbrıslı Türklere yönelik katliamları Türkiye'nin müdahalesini kaçınılmaz kıldı. Türkiye'nin Kıbrıs harekâtı, on yıllar boyunca Yunan-Türk ilişkilerinde çatışma noktası olacaktı.